عنوان: منهنجي غلطي مونتي ڀاري
ليکڪ: نجم الدين ڦلپوٽو
قسط۔۔4.
مان پنهنجي بيگ مٿان لاهي هيٺ لٿسُ، ٻاهر ڏاڍي ٿڌڙي هوا لڳي رهي هئي، سوچيم بابا کي ڪال ڪيا؟ يان نہ ڪيان؟ ڪال ڪيا تہ وقار کي چوي بائيڪ ڪاهي اچي مونکي کڻي وڃين، پر هيئر ڪافي ٽائيم ٿي چڪو آ ۽ بابا کي اهو بہ مون ناهي ٻڌايو تہ مان رات جو ئي واپس پيو اچان!! خير!! ڪال تہ ڪرڻي پوندي ڇو جو هيئر مونکي ڪو رڪشو بہ ڪان ملندو جي ملي بہ ويو تہ ڳوٺ تائين هيئر ڪون هلندو، پر ياد آيو وقار ڏي ڪال ٿو ڪيان، مان گيدي مان فون ڪڍي وقار جو نمبر ملايو، ڪال ڪئي آخري رنگ تي وقار ڪال کئين ۽ ننڊ جي خمارن ۾ ڳالهائڻ لڳو: ها ڀائو؟ چيم: وقي!! مان لاڙڪاڻي پهتو هان، بائيڪ ڪاهي اچ ۽ مونکي کڻي وڃ اسٽان تان، وقار چيو: ها ڀائو مان اچا ٿو، مان ڪال ڪٽي ۽ هيڏي هوڏي ڏسڻ لڳس، ٿورو ئي سائيڊ سان هڪ ريڙهي بيٺي هئي جنهن تي هڪ همراھ چانھ ڪاڙهي رهيو هو، مان ان جي قريب ويس بيگ رکي چانھ واري کان اڍ چانھ جو ورتو ۽ ڪرسي تي ويهي پيئڻ لڳس ۽ فون بہ هلائڻ لڳس، چانھ ختم ڪري چانھ واري کي ويھ رپيا ڏئي اوتي ئي ويهي وقار جو انتظار ڪرڻ لڳس، پوري اڌ ڪلاڪ کان بعد وقار پهتو ۽ هيڏي هوڏي ڇڪ هڻي مونکي ڳولهڻ لڳو ۽ گيدي مان فون ڪڍي مونڏي ڪال ڪرڻ وارو ئي هيو تہ مان هن وٽ پهتس هي ڀاڪر پائي مونسان مليو ۽ چيائين: ڀائو!! ڪيئن آهيو؟ هن سان پويون بائيڪ تي ويهندي چيو: مان سهي آهيان تون ٻڌاءِ گھر ڏي سڀ خير آ؟ هي فون واپس گيدي رکندي بائيڪ اسٽارٽ ڪندي چوڻ لڳو: ها ڀائو!! سڀ خير آ؟ هي هلڻ لڳو، مان پنهنجي ڳوٺ چار سالن کان پوءِ وڃي رهيو هيس، شهر لاڙڪاڻو سڄو سنسان لڳو پيو هو، ياني رات جي وقت ڪا ٽريفڪ ڪان هئي، وقار بائيڪ کي اسپيڊ ڏئي هلائيندو رهيو، پنجن منٽن ۾ اسان شهر مان نڪري پنهنجي ڳوٺ جي ڪچي رستي تي پهتا سين ۽ پندرهن منٽن ۾ ڳوٺ پهچي وياسين، وقار در تي بائيڪ بيهاري، مان وقار کان پڇڻ لڳس هي آ اسان جي جڳھ؟ وقار کلي جواب ڏيڻ لڳو: ڇو ڀائو چئن سالن ۾ پنهنجو گھر بہ وسري ويو ٿي ڇا؟ چيم: نہ ناهي وسريو، پر جڏهن مان هتان ويو هيس تہ ٻاهرين ٻاهرين اسان جي جڳھ هئي، هاڻي اسان جي جڳھ کان پوءِ ٽي چار جڳهون کڄي ويون هن، چيائين: ها ڀائو!! بلڪل پهريان اهي ڪان هيون،، اسان در کڙڪايون هان، ان کان پهريان ئي ڪنهن در کوليو ۽ چيو: اچي وئين پٽ عطاالله، اهو بابا هيو، مان بابا کي پيرين پئي ڀاڪر پاتو، ۽ اندر ويس پويان وقار بائيڪ اندر ڪري در ڏئي ڇڏيو، مونکي امان ڏسي اڳتي ڀڄندي آئي، مان امان کي پيرين پيم امان ڀاڪر پائي پيشاني تي مٺيون ڏيڻ لڳي ۽ چوڻ لڳي: مان بسم الله ڪيان منهنجو عطا اچي ويو، صدقو وڃان مان پنهنجي پٽ تان، بابا امان کي چيو: بس هاڻي ڇڏيس، سفر جو ٿڪيل هوندو آرام ڪري، مونکي ان وقت اهو احساس ٿيو تہ ڪنهن ماءُ کان پنهنجو ٻچو جي دور رهي تہ ان ماءُ جي دل تي ڇا گزرندي آ، مان امان کان پڇو: امان!! سناالله ۽ سرهيا ننڊ پيا هن ڇا؟ چيائين: ها!! اٿاريان ڇا؟ چيم: نہ نہ امان!! بس ننڊ پيا هجن صبح ملندو سانِ، اسان پاڻ ۾ ٽي ڀائر هياسين ۽ هڪ ڀيڻ هئي جيڪا وقار کان ننڊي هئي ۽ سناالله وڏي هئي۔ وقار منهنجي بيگ کڻي اندر وڃين رکي، مونکي امان بابا وقار سان ڳالهائيندي ڳالهائيندي رات جا پنج ٿي چڪا ها، بابا مونکي چيو: هاڻي آرام ڪر صبح جو وڌيڪ حال احوال ڪنداسين، هي سڀئي سمهي پيا ۽ مان بہ پنهنجي بستر تي سمهي پيس، پر!! ان ويهشيا جا خيال ۽ منهنجي غلتي مونکي ننڊ ڪرڻ ڪون پئي ڏي، ان جي خشبو منهنجي جسم مان پئي اچي،، سوچڻ لڳس!! چوندا آهن تہ ڪنهن ويهشيا سان هم بستر ٿيڻ سان ايڊس جهڙيون ڪافي خطرناڪ بيماريون بہ ٿينديون آهن،، آخر مونکي ڪهڙي نانگ کاڌو جو شفيق وارن سان گھمڻ هليو ويس، پر مونکي انهن مان اهي اميندو بہ ڪون هيون جو مونکي اوڏهان وٺي ويندا!! مان ٽنهين کي ڪڏهن بہ معاف ڪان ڪندس،، منهنجي اندر مان آواز آيو: پر نہ عطا!! ان ۾ سڄا قصور وار اهي ڪيئن آهن، تون بہ آهين!! هل خير کڻي!! جي اگر انهن هڪ ويهشيا کي تنهنجي لاءِ چئي پيسا ڏنا بہ ۽ اها آئي تو وٽ تو انڪار ڪيو تہ بہ هو توکي زوري اندر وٺي پئي وڃين تہ تون مڙد هئين هٿ ڇڏائي واپس هليو وڃين هان!!؟ تو ائين بہ ڪان ڪيو، توکي اندر ڪمري ۾ وٺي وئي تون هن جو حسن ۽ جسم ڏسي، پاڻ ڇو پنهنجا هوش حواس ختم ڪري ڇڏيا، مطلب تہ تنهنجي بہ دل ۾ ڪو چور ضرور هو، ياني تنهنجي دل بہ ڪڍي پئي تہ مان اهو ڪم ڪيان، هاڻي جي اگر اها گندي عورت هڪ ويهشيا تنهنجي زهن تان نٿي لهي تہ ان ۾ تنهنجي بہ غلتي آ، سڀ ميار پنهنجي دوستن تي نہ ڏي،،،، مونکي سوچي سوچي ڪافي مٿي ۾ سور ۽ سفر جي ٿڪ جي ڪري بخار پيو محسوس ٿي، چوطرف هلڪو هلڪو سوجھرو ٿي چڪو هو، ان وقت مونکي ننڊ ورتو،، سڄاڳي تڏهن ٿي جڏهن امان اٿاريو ۽ چيو: عطا!! اٿي چانھ پي، مان اٿيس ڪافي سج مٿي چڙهي چڪو هو، منهنجي لڱن ۾ ڪافي سور ۽ مٿو ڀاري ڀاري پيو لڳي مان ننڊ جي خمارن ۾ اٿيس تہ سناالله ۽ سرهيا مونسان مليا ۽ منهنجي کٽ تي ويهي رهيا، سرهيا چوڻ لڳي: ڀائو!! منهنجي لئي ڇا اندو ٿئي؟ مان پٽائيندي چيم: اندو اٿم پر ڪون ڏسيندو سانءِ ڇا آندو اٿم، سناالله سرهيا کي چوڻ لڳو: تنهنجي لئي ڪجھ ڪون اندو ٿئين، ڀائو منهنجو آ منهنجي لئي ڪجھ نہ ڪجھ آندو هوندئين، مان ان سان مزاڪ ڪندي چيم: سنؤ!! تنهنجي لاءِ تہ ڪجھ بہ ڪون آندو آ، چيائين: نہ نہ ڀائو!! مان وٺانءِ، امان هنن ٻنهين کي چيو: ڇڏيو هاڻي پنهنجي ڀاءَ کي ڪافي ٿڪيل آ بعد ۾ وٺجوس جيڪو وٺڻو ٿؤ، عطا!! تون اٿ منهن ڌؤ تہ مان ماني کڻي اچان، مان کٽ تان اٿندي امان کان پڇو: امان!! بابا ۽ وقار ڪانهن ڪاڏي ويا هن، چيائين: پڻهين تہ ساجھر چانھ پي ڪاڏي وڃين پيو ۽ ويندي وقار کي پيسا ڏنائين تہ شهر مان سودو وٺي اچجان، وقار بس هاڻي موٽرسائيڪل ڪڌي شهر ويو آ، چيم: سهي آ،، مان اٿي نلڪي جي طرف وڃين رهيو هيس، تہ اسان جي جڳھ سان لڳِ ساڄي هٿ تي جيڪو گھر هيو ان مان ڪنهن مڙد جو ڏاڍيان آواز اچي رهيو هو، جيڪو ڪنهن کي ڪنيون ڪنيون گاريون ڏئي رهيو هو، مان نلڪي تي ويس منهن ڌوئي واپس آيس تہ بہ اهو گارين جو آواز ان پاڙي واري گھر مان اچي رهيو هو،، امان منهنجو بستر ويڙهي اندر ڪمري ۾ وڃين رکيو ڇو تہ سج ڪافي مٿي چڙهي چڪو هو، مان اندر ڪمري ۾ آيس، اندر ڇت وارو پکو هلي رهيو هو، مان کٽ تي ويٺس، امان ماني کڻي آئي مان امان کان پڇو: امان!! اهو هاڻي جيڪو گاريون پيو ڏي اهو ڪير آ؟ ۽ ڪنهن کي پيو ڏي گاريون؟ امان کٽ تي ويٺي ۽ چوڻ لڳي: تون زياده ڌيان نہ ڏي، اهو روز مرھ جو ڪم ان موالي جو، چيم: امان!! پوءِ بہ خبر تہ پوي اهو آهي ڪير!! جنهن کي ڪا ڳالهائڻ جي تميز ئي ڪانهي، گھر گھرن سان گڏ هن، هرڪو ننگن وارو آ، ۽ هي اهڙيون وتي ٿو گاريون ڏيندو!!! امان چيو: پٽ!! ڏيڍ سال پهريان اهي لاڙڪاڻي رهندا هيا، ۽ ان موالي جا ٻہ ڀائر هيا هي ڪو ڪم ڪار نہ ڪندو هو، هن جا ڀائر هن کي ڏاڍو سمجھائيندا هيا، پر هن نشو ڪرڻ ڪون ڇڏيو، آخر ڪار هن موالي جي ماءُ هن جي شادي ڪرائي تہ من پنهنجي زميواري سمجھ ۾ اچيس، پر ان کي ڪهڙي خبر هئي تہ اها ڪنهن معصوم نياڻي جي زندگي تباھ ڪري رهي آ، شادي کان بعد بہ هي ڪان سڌريو ساڳو نشو ڪندو رهيو ۽ هن کي پنهنجي ڀائرن گھران ڪڍي ڇڏيو پوءِ هن موالي پنهنجي زال جا سڀئي زيور ۽ ڏاج جو سڀ سامان کپائي هتي اچي اها جڳھ ورتي ۽ گھر ۾ پنهنجي ننهن جي اڪيلي هجڻ جي ڪري هن موالي شيرؤ جي ماءُ هنن سان گڏ رهندي آ، هيئر هڪ پٽ بہ اٿن، پر ان موالي کي ڪا پريشاني ئي ناهي، هيئر تائين ڪجھ ڪان ڪمائيندو آ ۽ ماشاالله هن جي مائي ڪافي سمجھدار ۽ سلڇڻي آ، پاڻ درزڪو ڪم ڪندي آ، ۽ هنن جو سڄو لڏو جيڪو هلي ٿو ان ويچاري جي ڀائرن جي خرچ تي هلي ٿو، هن جا ڀائر ڪافي امير آهن ۽ هو ڪراچي ۾ رهندا آهن، هيئر جيڪو آواز هيو اهو ان نڀاڳي شيرؤ موالي جو هو ۽ جيڪي گاريون ڏئي رهيو هو اهي پنهنجي زال کي ڏئي رهيو هو، نشي لئي جي اگر زال پيسا ڪون ڏيندي اٿس تہ ان کي ماريندو بہ آ تہ ڪڏهن ڪڏهن گاريون بہ ڏيندو رهندو ٿس،، چيم: امان پو هيئر تائين ڪنهن ان موالي شيرؤ کي سمجھايو ڪونهي؟ چيائين: ابا!! ڪنهن کي پنهنجي بيزتي ڪراڻي آ ڇا!! جو ان کي سمجھائيندو!! هڪ دفعو پڻهين اها چريائپ ڪئي هئي ان کي سمجھائڻ جي، پڻهين سان وڏو جھيڙو ڪيو هيئين، هاڻي ڪير ڪجھ ڪون چوندو ٿس، پنهنجي گھر جو مسعلو ٿن ڀلا ڪير ڇا ٿو ڪري سگھي!!،، ڇڏ انهن ڳالهائين تون ماني کائي وٺ ٺري ويئي، مان چانھ کڻي اچان، امان اٿي ٻاهر هلي وئي، مونکي ان ويچاري موالي جي زال تي ڏاڍو ڏک ٿيڻ لڳو،، مان ماني مان ڪجھ گرھ هيان، امان چانھ کڻي آئي مان چانھ پيتي ۽ امان کي چيو: امان مان ننڊ ڪندس ڪافي ٿڪيل آهيان مونکي شام تائين نہ اٿارجو، امان ٿانؤ کڻندي چيو: سهي آ!! تون آرام ڪر، امان ٻاهر هلي وئي ۽ مان وري ان ويهشيا جي خيالن ۾ هليو ويس، سوچيندي سوچيندي خبر ناهي ڪهڙي ٽائيم اک لڳي وئي۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔هلندڙ
نوٽ ناول پسند اچي تہ ڪمينٽ لازمي ڪندا